شعری از وحشی بافقی

ای گل تازه که بـویی ز وفا نیستـ ترا

خبـــر از سرزنـش خار جفا نیستـ ترا

رحم بر بـلبل بی برگ و نوا نیستـ ترا

التــفاتی به اسیـــــران بلا نیستـ ترا

ما اسیــر غـم و اصلا غم ما نیستـ ترا

بـا اسیــر غم خود رحم چرا نیستـ ترا

فارغ از عاشق غمناک نمی باید بود

جان من اینهمه بی باک نمی باید بود

***

همچو گل چند به روی همه خندان باشی

همـــره غیــر به گلگشتـ گلستــــان باشی

هر زمان با دگـری دستـ و گریبان باشی

زان بیندیــش که از کرده پشیــمان باشی

جمع بــــا جمع نبـــاشند و پـریشان باشی

یــــــاد حیرانی ما آری و حیـــران باشی

ما نبـاشیم که بــاشد که جفای تـــو کشد

بـه جفا سازد و صد جور برای تو کشد

***

شبـــ بـه کاشانه ی اغیـار نمی باید بود

غیر را شمـــع شبـــ تــار نمی باید بود

همـــه جا با همه کس یار نمی باید بود

یـــــار اغیـــــار دل آزار نمی باید بود

تشنـــــه ی خون من زار نمی باید بود

تا به این مرتبه خونخوار نمی باید بود

من اگـــر کشتــه شوم باعثــ بد نامیِ تستــ

موجب شهرت بی باکی و خودکامی تستــ

***

دیــــگری جز تــــو مرا اینهمه آزار نکرد

جز تـو کس در نظر خلق مرا خوار نکرد

آنچه کردی تـــو به من هیچ ستمکار نکرد

هیچکس سنـگین دلِ بیدادگر این کار نکرد

ایــن ستــــمها دگـــری بــا من بیمار نکرد

هیچــــکس اینــــــهمه آزار مـنِ زار نکرد

گر ز آزردن من هست غرض مردن من

مــردم آزار مکش از پـــــــیِ آزردن من

***

جان من سنگدلی دل به تـــو دادن غلط استـ

بـــر سرِ راهِ تـو چون خاک فتادن غلط استـ

چشمِ امّیــــد بـه روی تـــو گشادن غلط استـ

روی پُـــــر گرد بـه راه تو نهادن غلط استـ

رفتــن اولاست ز کوی تو٬ فتـادن غلط استـ

جـــان شیرین به تمنّـای تــو دادن غلط استـ

تــــو نه آنی که غـــم عاشق زارتـ باشد

چون شود خاکـ بر آن خاکـ گذارتـ باشد

***

مدتــی هست که حیرانم و تدبیری نیستـ

عاشق بی سر و سامانم و تدبیری نیستـ

از غمتــ سر به گریبانم و تدبیری نیستـ

خون دل رفته به دامانم و تدبیری نیستـ

از جفای تـــو بـدینسانم و تدبیری نیستـ

چه توان کرد پشیمانــم و تدبیری نیستـ

شــــرح درمانگی خود به که تقریر کنم

عاجزم چاره ی من چیستـ چه تدبیر کنم

***

نـــخل نوخیــــز گلستـــان جـهان بسیار استـ

گـــل ایـن بـاغ، بسی سرو روان بسیار استـ

جان من همچـو تو غارتگر جان بسیار استـ

تُـــرک زرّیـن کمرِ موی میـــان بسیار استـ

بــا لبـــِ همچـو شکر، تنگـ دهان بسیار استـ

نه که غیرازتوجوان نیستـ! جوان بسیاراستـ

دیگری اینهمه بیداد به عاشق نکند

قصــد آزردن یـــاران موافق نکند

***

مدتــــــی شد که در آزارم و می دانی تو

بــه کمنـــــد تو گرفتــــارم و می دانی تو

از غم عشــــق تــو بیمارم و می دانی تو

داغ عشق تو به جـان دارم و می دانی تو

خون دل از مژه می بــارم و می دانی تو

از بـــرای تو چنیـــن زارم و می دانی تو

از زبــان تــو حدیثــی نشنــــــودم هرگز

از تو شرمنده ی یک حرف نبودم هرگز

***

مکن آن نـــوع که آزرده شوم از خویتـ

دستــــ بر دل نهم و پـــا بکشم از کویتـ

گوشه ای گیـــرم و من بـعد نیایم سویتـ

نــــکنم بـــــار دگــــر یــاد قــد دلجویتـ

دیــــــده پــوشم ز تـماشای رخ نیکویتـ

سخنــی گویـم و شرمنده شوم از رویتـ

بشنو پند و مکـن قصـد دل آزرده ی خویش

ورنه بسیـارپشیمان شوی ازکرده ی خویش

***

چنــد صبح آیــم و از خاک درتـ شام روم

از سـر کوی تـــو خودکــام به نا کام روم

صد دعـــا گویم و آزرده بــــه دشنام روم

از پِیَت آیـــم و با من نـــــــشوی رام روم

دور دور از تــــو من تیره سر انجام روم

نَبـــود زهره که همراه تــــو یک گام روم

کــس چرا اینهمه سنگین دل بد خو باشد

جان من این روشی نیست که نیکو باشد

***

از چـه بــا من نشـوی یار چه می پرهیزی

یــــار شو بـــا من بیـــمار چه می پرهیزی

چیستــــــــ مانع ز من زار چه می پرهیزی

بــگشا لعل شکـــــــر بــار چه می پرهیزی

حرف زن ای بتـ خونخوار چه می پرهیزی

نـــــه حدیثــــی کنی اظهار چه می پرهیزی

که تـــــرا گفت بــه اربابـــــ وفا حرفـ مزن

چین بر ابرو زن ویکـ بار به ما حرفـ مزن

***

درد مـــن کشته ی شمشیر بلا می داند

سـوز مــن سوخته  یداغ جفـا می داند

مسکنـــــم ساکن صحــرای فنا می داند

همه کس حال مـن بی سر و پا می داند

پاکبـــــازم همه کس طـور مرا می داند

عاشقــی همچو منتــ نیستــ خدا می داند

چاره ی من کن و مگذار که بیچاره شوم

سر خــود گیرم و از کوی تو آواره شوم

***

از ســر کوی تـــو با دیده ی تر خواهم رفتـ

چـــهره آلــوده به خونابــــ جگر خواهم رفتـ

تا نــــظر میکنی از پیـــش نظر خواهم رفتـ

گر نـــرفتـم ز درتـــ شام٬ سحر خواهم رفتـ

نه که این بــار چو هر بار دگر خواهم رفتـ

نیستــــــ باز آمدنــــم بــــاز اگر خواهم رفتـ

از جفــــای تــو من زار چو رفتم، رفتم

لطفـ کن لطفـ که این بار چو رفتم، رفتم

***

چنـــــد در کوی تـــو با خاکـ برابر باشم

چنــــد پــــا مال جفـــای تو ستمگر باشم

چنــــد پیش تو به قدر از همه کمتر باشم

از تــــو چند ای بتـــ بد کیش مکدر باشم

می روم تـــــا به سجود بتـــــ دیگر باشم

باز اگــــــر سجده کنم پیش تو کافر باشم

خود بگو کز تو کشم ناز و تغافل تا کی؟

طاقتـــم نیستــ از این بیش، تحمل تا کی؟

***

سبــــزه ی دامـــن نسرین ترا بنده شوم

ابتـــــدای خــــــط مشکین ترا بنده شوم

چیـن بر ابرو زدن و کین ترا بنده شوم

گره بر ابــــروی پُر چین ترا بنده شوم

حرفـ ناگفتــــن و تمکیــن ترا بنده شوم

طرز محبوبـــــی و آییـن ترا بنده شوم

الله الله ز کـــــه این قاعده اندوخته ای

کیست استاد تو اینها ز که آموخته ای

***

ایـن همه جـــور که من از پی هم می بینم

زود خــــود را به ســر کوی عدم می بینم

دیگران راحتـ و من اینـــــهمه غم می بینم

همه کــس خرم و مـــن درد و الم می بینم

لطفــــ بسیــــــار طمــع دارم وکم می بینم

هستــــــــم آزرده و بسیــــار ستم می بینم

خرده بر حرفـ درشتـ من آزرده مگیر

حرفــ آزرده درشتانه بود خرده مگیر

***

آنچنـــــان بـــاش که من از تو شکایتـ نکنم

از تــــو قطـــع طمـــــع لطفـ و عنایتـ نکنم

پیــــــش مردم ز جفـــای تـــو شکایتـ نکنم

همه جـــــا قصـه ی درد تــــو روایتـ نکنم

دیــــگر این قصه  ی بی حد و نهایتـ نکنم

خویـش را شهره ی هرشهر و ولایتـ نکنم

خوش کنی خاطر وحشی به نگاهی سهل است

سوی تو گوشه ی چشمی زتو گاهی سهل است

***************************