شعری برای فردا، وقتی که تو باز آیی

تو که آمدی

تمام شعرهای عالم را

در دو چشمت دیدم

و چشمانت شعرها سرودند

سبز و بهاری و گرم...

و چله ی زمستان از قلبم رخت بربست

در آن یلدای سرد طولانی

چنان فرو رفتی و شکستی یخ ها را

که "ننه سرما"ی پیر قصه ها حتی به خواب هم نمیدید

و باز گل روئید

گل نیلوفر آبی و اقاقی

آری...!

تو که آمدی

در دلم قیامتی بر پا شد

و هر دم و بازدمم از عطر حضورت پُر شد

و تو...!

چه سخاوتمندانه عشق را در من پراکندی

و من...!

چه زیبا به تو عادت کردم

و چه زیباتر دل به تو دادم

آری؛ تو که آمدی...!

سالهاست که امید دیدن دوباره ی "تو" منو زنده نگه داشته

و میدونم که یه روز خوب میاد