جدایی...

به چشم های نجیبش، که آفتاب صداقت

و دست های سپیدش

که بازتاب رفاقت

و نرمخند لبانش نگاه میکردم

و گاه گاه تمام صورت او را

صعود دود ز سیگار من کدر میکرد

و من به آفتاب پس ابر خیره میگشتم

و فکر میکردم

در آن دقیقه که با من

نه تاب گفتن و نه طاقت نگفتن بود

و رنج من همه از درد خود نهفتن بود

سیاه گیسوی من، مهربانتر از خورشید

از این سکوت من آزرده گشت و هیچ نگفت

و نرمخنده ی نشکفته، بر لبش پژمرد

و روی گونه ی گلگونش را

غبار سرد کدورت در آن زمان آزرد

توان گفتن از من، رمیده بود این بار

در آخرین دیدار

تمام تاب و توانم رهیده بود از تن...

توان گفتن از من، رمیده بود این بار

چرا !؟

که این جدایی ام از او نبود، از خود بود

و سرنوشت من آنگونه که میشد، بود

سخن تمام

مرا دست های نا مرئی به پیش می راندند

سخن تمام

مرا کوه و جنگل و صحرا به خویش می خواندند

شعری از زنده یاد حمید مصدق